ေမေမ႔ေမတၱာ မေမ႔သာ

သားသားေလးကို ဖုန္းဆက္ကာ

သီတင္းေမးေလရွာ

ေနထိုင္ က်န္းမာ သာပါစ

ေမေမ စိတ္မခ်

သားသားစားဖုိ႔ ေၾကာ္ကာေလွာ္

ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း ေနာ္

လူၾကံဳကရွိ ဝမ္းသာဘိ

ေမေမ႔မွာ ပီတိ

စားပါ စားပါ ငါ႔သားရယ္

ေမေမ ပီတိသြယ္

မိေဝးဖေဝး ငါ႔သားေလး

ေမေမ႔မွာ ရင္ေလး

ေနာင္မ်ားလုိရင္ မွာပါအင္

မပင္မပန္းပင္

ေၾကာ္ကာေလွာ္ကာ ခ်က္မယ္ပ

ငါ႔သား အတြက္ဟ

သားသားေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ

ပီတိျဖစ္လုိ႔သာ

ျပန္လည္ကာေလ သားဆုေတာင္း

ေမေမ မာေစေၾကာင္း

အေတြး

ငါသည္ တစ္ေန႔ အုိရမည္

ငါသည္ တစ္ေန႔ နာရမည္

ငါသည္ တစ္ေန႔ ေသရမည္

ဒီသခၤါရ သေဘာတရားေတြကို

သိေနေပမဲ႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား

ငါေမ႔ေလ်ာ႔ေနရတာပါလဲ

ေနာက္ျပီးေတာ႔ လုိခ်င္တက္မက္မႈ ၊ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြမွာ ငါဘာလုိ႔ စီးေမ်ာေနရတာလဲ၊ စိတ္ညစ္မႈေတြက်ေတာ႔ေရာ ငါဘာလုိ႔ ဒဏ္မခံႏုိင္ရတာလဲ၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ စိတ္ညစ္ေနရျခင္း၊ ေၾကကြဲရျခင္း၊ ၾကည္ႏူးရျခင္းေတြ ငါ႔မွာ ဘာေၾကာင္႔ အလုိလုိ ရွိေနရတာလဲ.... ေၾသာ္... ေၾသာ္ ငါလည္း စိတ္ခံစားမႈ အာရံုေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ေပပဲ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရွိမွာေပါ႔... အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲ ပါလား....

ကေလးဘဝ (၂)

ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီကို ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါတယ္... ငယ္ငယ္တုန္းထဲကေပါ႔။ အေမ ေနာက္ေဖးမီးဖုိ ေခ်ာင္ထဲမွာ ကေလာက္ကေလာက္ နဲ႔ ဇြန္းကို ပန္းကန္လုံးထဲထည္႔ေမႊတဲ႔ အသံ ၾကားတုိင္း ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္မိတယ္... ကေလးဆုိေတာ႔ လည္း ေကာ္ဖီပဲ ထင္တာေပါ႔.... တကယ္ေတာ႔ အေမ ဇြန္းနဲ႔ ေမႊျပီး ေခါက္တာဟာ ၾကက္ဥေတြေလ။ တစ္ခါမဟုတ္ ႏွစ္ခါမဟုတ္॥ ငတ္တာေလ॥ ဟီဟိ။ တစ္ခါတစ္ေလၾကရင္ ေတာ႔ မွန္တယ္။ ေကာ္ဖီၾကဳိက္တာကေတာ႔ တစ္အိမ္လုံးပါပဲ...

ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီ စေသာက္တတ္တုန္းက ကေလးဘဝပဲ ရွိေသးတယ္... မွတ္မိတယ္ ကြ်န္ေတာ္ မူၾကိဳေတာင္ မတက္ေသးဘူး ထင္တယ္။ သီတင္းကြ်တ္ေတာ႔ မီးပန္းေလးေတြ ေဆာ႔တာ လူတုိင္းသိမွာေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အ္ိမ္ေရွ႔မွာ ကြပ္ျပစ္ေလး တစ္ခုရွိတယ္... ကုတင္ေလးေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔ ညီက ရင္ခြင္ပိုက္ပဲ ရွိအံုးမယ္..... ကြ်န္ေတာ္႔ အစ္ကို နဲ႔ အစ္မရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္ မာက်ဴရီ မီးပန္းကို ေဆာ႔တာ ကြ်န္ေတာ္အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မက တမံသလင္းေပၚကို တံေတြး မ်ားမ်ားေထြး ျပီးေတာ႔ မာက်ဴရီကို မီးရႈိ႔တယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရဲလာလုိ႔ မီးစြဲ သြားျပီးရင္ ေစာေစာက တံေတြးေတြေပၚတင္ ျပီးေတာ႔ ဂ်ပန္ ဖိနပ္နဲ႔ ရုိက္ရင္ ဖုန္းဆုိ အသံ အက်ယ္ ၾကီးထြက္တယ္ေလ.... အဲဒါကို သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က သေဘာက်ျပီးေဆာ႔တယ္॥ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ေတာ႔ ေၾကာက္တယ္ေလ... အေဖကလည္း ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေအာက္မဆင္းခုိင္းဘူး မီးပြား စင္မွာ ဆုိးလုိ႔။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ ကြပ္ျပစ္ေလးေပၚမွာပဲ ဖေယာင္းတုိင္ေလး တင္ျပီး အဲ႔ဒီ မွာ တင္မီး ရႈိ႔ျပီး ဒီအတုိင္း ကိုင္ျပီး ေဆာ႔တယ္.... ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ႔ မာက်ဴရီက ကုိယ္႔ ေျခေထာက္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားတယ္... အား... ပူလုိက္တာ။ ငိုတာေပါ႔ ... အဟီး။ အဲ႔ဒီလုိလည္း ျဖစ္ေရာ အေမရယ္ အေဖ ရယ္ ဖြားဖြားရယ္ ျပာသြားတာေပါ႔.... ျပီးေတာ႔ အိမ္ ထဲကို ခ်ီေခၚသြားျပီ သြားတုိက္ေဆး နဲ႔ အံုေပးတယ္... ျပီးေတာ႔ ေဆးခန္းကိုျပ ျပန္လာေတာ႔ ေဆးတုိက္ခ်င္တာေလ... ကေလးဆုိေတာ႔ ေဆးက အခဲလုိက္တုိ္က္လုိ႔ မရေတာ႔ အမႈန္႔ေခ် တုိက္ရတာကို ခါးမွာ စိုးေတာ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ တုိက္ဖုိ႔ စီစဥ္ရတာေပါ႔.... သား ဒါကို အရင္ေသာက္ၾကည့္တဲ႔ အဲဒါ ေကာ္ဖီတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ခြက္ထဲ ၾကည့္ျပီ မလုိင္ဖတ္ေတြ ေတြ႔ျပီးေတာ႔ မေသာက္ခ်င္ဘူးေပါ႔ ျငင္းတာေလ... မေသာက္ဖူး မေသာက္ဖူးနဲ႔ ျငင္းေတာ႔ ခ်ဳပ္တုိက္တယ္ေလ.... အံမေလး ခ်ိဳလုိက္တာ အဟိ.... အရသာ သိသြားေတာ႔ မွ ပဲ ေသာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္... ဒါနဲ႔ ေဆးကို အရည္ေဖ်ာ္ထားတာကို ဇြန္းထဲ ထည္႔ျပီး တုိက္တယ္... ခါးတာေပါ႔ အေမတုိ႔က လည္း သိတယ္ေလ... ဒီေတာ႔ ေရွ႔ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ေကာ္ဖီ ကို တုိက္မွပဲ အဆင္ေျပ သြားေတာ႔တယ္.... အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ေကာ္ဖီဆုိတာကို စျပီး ၾကိဳက္ေတာ႔တာပဲ..

မုိးရာသီ တစ္လြဲ

မွတ္မိေနပါေသးတယ္...
သူ႔နာမည္ကလည္း မုိးတဲ႔ အျပည့္အစံုကေတာ႔ မုိးပြင္႔ျဖဴ ေပါ႔ေလ။ အင္း အဲ ဘယ္ကေနစေျပာရမလဲ မသိဘူးေပါ႔ေလ။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ႔ တဲ႔ အမွတ္တရ ဇာတ္လမ္းေလးက လည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။ သို႔ေပမဲ႔ မႏွင္းဆီျဖဴ တဂ္ လာတာေၾကာင္႔ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ အမွတ္တရေလး တစ္ခုကို ေရးဖုိ႔ အခြင္႔ၾကံဳလာပါေတာ႔တယ္...

ကြ်န္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးဗ် ထီးကိုင္ရမွာ ထီးေဆာင္းရမွာ ပ်င္းတဲ႔ အျပင္ မုိးကာ ေဆာင္ထားရမွာလည္း တယ္ပ်င္းသကိုး... ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားေတာ႔မယ္ဆုိရင္ မုိးရြာမေနလုိ႔ကေတာ႔ အိမ္ကေန ထီးဘယ္ေတာ႔ မွ မယူဘူး။ ကားမွတ္တုိင္က လည္း ေက်ာင္းေရွ႕ေလးတင္ဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းအျပန္ မုိးရြာမွ ကားစီးျပန္တာ။ မုိးမရြာ ရင္ ထံုးစံ အတုိင္း ေျခလ်င္ေလ။ တေန႔ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို အသြား မုိးက မည္း၍ ဖြဲဖြဲေလး ရြာေနသည္။ သို႔ႏွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္က ထြက္ေတာ႔ မိုးကာေလး ဝတ္ကာ ေက်ာင္းကို သြားပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူပင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ ယခုႏွစ္မွ ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလာ၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေခ်ာတာေတာ႔ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ဗ်...။ သူလုပ္ပံုကို ၾကည့္ အံုးေလ ကို႔ယုိ႔ ကားယား တယ္လည္းႏုိင္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က ထီးၾကီးကိုင္ျပီး က်န္တဲ႔ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ စက္ဘီးစီးလာတယ္။ အဲ႔လုိ စီးတာ ေတာ္ေတာ္ အႏၱရယ္မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေတာ႔ တစ္ခါမွ မစီးဖူးဘူး။ ေက်ာင္းနား ေရာက္ေတာ႔မယ္ ကားလမ္းမ ဆုိေပမဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ႏုိင္လြန္ ကတၱရာ လမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ေပၚမွာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိျဖစ္မွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေနာက္ကေန ဝင္တုိက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ စက္ဘီးေရာ လူေရာ ကြ်န္ေတာ္ေပၚ ျပိဳက် လာတယ္ေလ..။ ပထမေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ထူပူျပီးေတာ႔ ျပန္ေျပာမလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက ဒီလုိျဖစ္သြားေတာ႔ ေၾကာင္အအေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ႔ ေျခမ ကြဲသြားတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ႔ လက္ဖ်ံ ကြဲသြားတယ္ (ေၾသာ္ ေျပာရ အံုးမယ္ ကြ်န္ေတာ္က Delcogen နဲ႔ Hansaplast ကို ေဆာင္ထားတတ္ေတာ႔ ေကာင္မေလးကို Hansaplast တစ္ခုေပး ျပီး ကုိယ္႔ေျခမ ကုိယ္ တစ္ခု ကပ္ရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ျဖစ္တဲ႔ အခ်ိ္န္ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာေသးလုိ႔ ( သူမ်ားေတြ ေတြ႔ရင္ ရွက္စရာ.. :D )။ ျပီးေတာ႔ ေကာင္မေလးက သူ႔စက္ဘီးေလးကို ျပန္ေထာင္ရင္း ေတာင္းပန္စကား ေျပာတယ္ ကြ်န္ေတာ္က "ရပါတယ္၊ ေနာက္ကို စက္ဘီးစီးရင္ သတိထားစီးေပါ႔ " ဆုိျပီး ေက်ာင္းကို သြားဖုိ႔ လုပ္ရတာေပါ႔ ။ ေကာင္မေလးလည္း စက္ဘီး မစီးရဲေတာ႔ဘူးထင္တယ္ တြန္းရင္းနဲ႔ အတူတူ သြားျဖစ္တယ္၊ ေက်ာင္းကိုလည္း ေရာက္ခါနီးလုိ႔ ေနမွာေပါ႔။ လမ္းသြားရင္းနဲ႔ စပ္စုလုိက္ေသးတယ္ နင္က ဒီေက်ာင္းကလားလုိ႔ ေမးေတာ႔ " ဟုတ္တယ္ ၉ တန္း A ခန္းက" တဲ႔ ။ ဒီေလာက္ပါပဲ ႏွစ္ေယာက္လုံး တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ႔တယ္ေလ။ စက္ဘီးထားဖုိ႔ ေနရာေရာက္ေတာ႔ သူ႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္႔ဦးတည္ရာနဲ႔ကိုယ္ လမ္းခြဲတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္မေလး ဘယ္သူဆုိတာကို သိလာရတယ္။ ေကာင္မေလး နာမည္က မုိးပြင္႔ျဖဴ ဆိုတာကိုေပါ႔ ေနတာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ေက်ာင္းရွိတဲ႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ၾကားထဲက ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ရင္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ျပံဳးစိစိေလး ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တာေလာက္ပါပဲ....

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေတြက သီတင္းကြ်တ္ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ မတက္ၾကေတာ႔ဘူး၊ ဆရာေတြလည္း စာသင္ဖုိ႔ မလာၾကေတာ႔ဘူး ဆိုေတာ႔ အားလံုး က်ဴရွင္နဲ႔ အိမ္ေလာက္ပဲ ရွိၾကေတာ႔တာေလ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ဘူး ဆုိပါေတာ႔....

အခု ဒီပိုစ္႔ ေလးကို သူဖတ္မိတယ္ ဆုိရင္ မွတ္မိေကာင္း မွတ္မိေနပါလိမ္႔မယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၉ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ဆုိေတာ႔ မွတ္မိေလာက္မွာပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူဆုိတာ သူသိခ်င္မွ သိမွာပါ။